20 Haziran Pazar, Babalar Günü. Bugünkü yazýmýz da babalar için olsun… Onlar her zaman evlatlarýnýn yanýnda bir dað gibi dururlar. Ömürlerini çocuklarýnýn dertlerini yüklenmekle geçirirler de bir defa da sýzlanmazlar…

Yaþlý bir baba…

Kuzu etinden imal edilmiþ yaprak döneri çok severmiþ…

Bir gün caný yaprak döneri çok çekmiþ. Babasýnýn isteðini fark eden oðlu, almýþ babasýný güzel bir lokantaya götürmüþ…

Baba, yemeði önce kendisi yemek istemiþ… Ancak yaþlýlýðýn verdiði zayýflýk sonucu elleri titrediði için lokmayý aðzýna götürmek isteði her seferinde üzerine dökmüþ; dönerin yaðý sakalýna damlamýþ…

Lokantadaki insanlarýn bakýþlarý da pür dikkat onlarýn üzerinde…

Yaþlý baba, aþaðýlayýcý, alaycý bakýþlarýn hedefindedir.

Bir süre sonra oðlu sabýr ve itina ile lokmalarý babasýnýn aðzýna koymaya baþlar…

Nihayet yemek bitmiþ ve oðlu babasýný alýp lavaboya götür, elini-yüzünü iyice yýkar. Üstünü baþýný silip temizler, saçýný sakalýný düzeltip tarar. Gözlüklerini silip gözüne takar ve ardýndan da koluna girip dýþarý çýkarýr…

Lokantada bulunanlarýn alaycý bakýþlarý hala onlarýn üzerindedir…

Hiçbir bakýþý umursamayan hayýrlý evlat ise yüzündeki tebessümle ve babasýna sevdiði yemeði yedirmenin hazzý ile lokantadan ayrýlmak üzeredir.

Yemek parasýný ödeyip çýkarken, arkalarýndan yaþlý bir amca seslenir:

“Hey evlat, burada bir þey býraktýðýnýn farkýnda mýsýn?”

Delikanlý az düþündükten sonra cevap verir:

“Hayýr, masada bir þey býraktýðýmý sanmýyorum!”

Yaþlý amca:

“Hayýr evlat, yanýlýyorsun! Sen burada çok deðerli bir þey býrakýp gidiyorsun!”

Þaþkýnlýk içinde:

“Ne býrakmýþým ki bey amca?”

“Sen burada her evlat için bir ders ve her baba için bir umut ýþýðý býrakýp gidiyorsun!”

***

O sýrada salonda tam bir sessizlik hâkim olur.

Herkes yaptýðýndan, tavýrlarýndan ve düþüncelerinden dolayý utanç duymaya baþlar.

Unutmuþlardý bir an, baþlarý her dara düþtüðünde babalarýna sýðýndýklarýný:

“Baba, þunu istiyorum.”

“Baba, bana þunu al.”

“Baba, þu okulda, þu üniversitede okumak istiyorum, þu kadar okul harcý gerekiyor.”

“Baba, okul masraflarý için þu kadar para lazým!”

“Baba, falan þehre gezmeye gitmek istiyorum, para gerekiyor!”

“Baba, doðum günümde bana ne aldýn?”

“Baba… Baba…”

Ýsteklerin sonu gelmez…

Ama bir defa olsun dememiþlerdi sanki:

“Yanýmdasýn ya bana, benim için her þeye deðer ve yeter!”

“Babam! Senin yanýnda olmak benim için bir dünyadýr…”

***

Hep sahip olmak istediklerimizden söylenip durduk, yokluklarýmýzdan sitem edip, þikâyetçi olduk… Ama belki de hiç sormadýk ona:

“Baba, senin benden bir isteðin var mý?”

Çoðumuza kesin sormuþlardýr çocukluðumuzda:

“Anneni mi çok seviyorsun, babaný mý?” diye.

Ýlk baþta “Her ikisini de” desek de, az ýsrar sonucu utanarak, sýkýlarak kýsýk sesle “Annemi” diyorduk; buna raðmen babalarýmýz yine de yüzündeki tebessümü eksik etmezdi.

Ama bir gün gelir de kayýp giderse elinizden, aile fertlerinin güzel yaþamasý için ne tür zahmetlere katlandýðýný iþte o zaman anlarsýnýz…

Düþünüyorum da, baba hakkýnda bir sure inmiþ olsaydý kesin babaya da yemin edilirdi…

“Ant olsun ekmek kokan nasýrlý ellerine!”

“Ant olsun hep kaygý taþýyan gözlerine!”

“Ant olsun içine akan kutsal gözyaþlarýna!”

“Ant olsun keder daðýna dönüþen yüce kalbine!”

“Ant olsun gururuna, garipliðine, kadri bilinmeyen kadrine!”

Cennet senin ayaklarýnýn altýnda olmasa da…

Tüm babalarýmýzýn ölenlerine rahmet, hayatta olanlara saðlýklý bir ömür diliyorum.

Babalar Gününüz kutlu olsun…